Ο Μιχάλης Μεϊμάρης σπούδασε Μαθηματικά. Εργάστηκε αρχικά στην Ανωτάτη Βιομηχανική Πειραιώς και, στη συνέχεια, στην Αγροτική Τράπεζα. Σήμερα είναι καθηγητής Νέων Τεχνολογιών και Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Τα αναφέρω αυτά για να πω, πως τόσο το αντικείμενο των σπουδών του, όσο και η επαγγελματική του σταδιοδρομία, δεν έχουν -θεωρητικά, τουλάχιστον- σχέση με την ποίηση και τη λογοτεχνία γενικότερα. Κι όμως, ο Μιχάλης Μεϊμάρης γράφει και σημειώνει τα βιώματά του εδώ και δεκαετίες. Τα κείμενά του, αυτοβιογραφικά, αναφέρονται σε παρελθόντες χρόνους. Είναι σύντομα, πεζά κείμενα, που χαρακτηρίζονται, όμως, από έναν εσωτερικό ποιητικό ρυθμό, δικαιολογώντας έτσι και τον τίτλο του βιβλίου. Στα κείμενά του νιώθουμε έντονη την υπαρξιακή αγωνία, την ανατροπή, τον σαρκασμό, αλλά και την αγάπη και την τρυφερότητα. Και ενώ τα κείμενά του αναφέρονται σε καθαρά προσωπικά, δικά του βιώματά, καταφέρνει μέσα από τη γραφή του να ξεπεράσει το στενό αυτό πλαίσιο και να μας κάνει να νιώσουμε ότι κάπου μέσα στα κείμενά του είμαστε και εμείς, κάπου αυτά που γράφει είναι και δικές μας σκέψεις και εμπειρίες.

Ένα βιβλίο από έναν μη επαγγελματία του είδους που μας “μιλάει”.

Από το οπισθόφυλλο:

10.3.78

Για φαντάσου ξαφνικά να μη σ’ αρέσει τίποτα,
όλα να φαίνονται γύρω πληκτικά και μονότονα,
η πετσέτα που ζεσταίνει στο καλοριφέρ,
οι ζεστές σου οι παντόφλες, τα κολαριστά
σεντόνια της φίλης σου
τίποτα πια να μη σε σηκώνει
κι όλα να είναι βαρετά,
ο ουρανός ο θαλασσής
κι απέναντι η πολυκατοικία με το γνωστό το μπανιστήρι,
οι βόλτες, οι φίλοι οι γκαρδιακοί κι οι γκόμενες οι ξεπλυμένες
αλήθεια, τι ζητάω, πώς έμπλεξα έτσι και πού πάω.
το μυαλό μου σαν μπάλα ανώμαλη, πρασινοκίτρινη
με καρφίτσες γύρω-γύρω κι εξοχές,
σαν μετεωρίτης πολύ άσχημος,
σαν μάζα ασυνάρτητη με κυβερνά
εδώ κι εκεί στα τηλέφωνα των φίλων όπου χάνομαι
συνέχεια και συνέχεια για να βρω πού θα περάσω
τον βραδινό μου τον καιρό, ίσως και τον πρωινό μου,
κι απογευματινό.

---

Πηγή: Αλέκος Λασκαράτος, protagon.gr