Μ’ ενα διαφορετικό αλλά πάντα προσωπικό ύφος αφήγησης, ο Μιχάλης Μειμάρης επανέρχεται με «ιστορίες σαν ποιήματα» που αφορούν και πάλι δύο εποχές-αθήνα/επιστροφή και παρίσι/αναδρομή, σε μία τρίτη-έρωτας επιτέλους. «Φωνές βραδυνές, φωνές μυστικές, φωνές αγαπημένες ηχούν από τη μέσα κάμαρη σαν βάζω το κλειδί στην πόρτα».