Διόλου παράξενο το ότι τα αφηγήματα του συγγραφέα διαβάζονται μονορούφι και συγκινούν - και ειδικά όσους πέρασαν κάποτε από το Παρίσι.
Το ύφος είναι άμεσο, πειστικό, λάμπει από σαφήνεια και παρεΐστικο κέφι, όσο για τη ναρκισσιστική χροιά των ανακλήσεων βοηθά κι αυτή με τον τρόπο της. Τα αυτοβιογραφήματα συχνά έχουν αυτές τις χαρές. Με τη διαφορά, βέβαια, ότι η λογοτεχνία, για να βρει το στοιχείο της, απαιτεί απόσπαση του συγγραφέα από το άμεσο βίωμα, ανασύνθεση διά της φαντασίας, ώστε το τυχαίο και το επιμέρους να ολοκληρωθούν από το δαιμόνιο του αβίωτου και να λάβουν τη διάσταση του καθολικού. Το "είναι αληθινό γιατί το έζησα" ουδέποτε πρόκοψε. Όλα τα βιβλία που αγαπήσαμε είναι πλασματικές επινοήσες, διότι δεν αντιγράφουν τον κόσμο, αλλά τον αναδημιουργούν.

Πηγή: Αθηνόραμα